Opis
Jak dotrzeć ze Stalowej Woli do Wenecji koleją? Nic prostszego – wystarczą dwie przesiadki: w Przeworsku i Wiedniu. Mój plan zakładał jednak trzecią, z EC na RegioJet w czeskim Brzecławiu, żeby wydłużyć czas przesiadki w stolicy Austrii. Stamtąd w dalszą drogę zabrał mnie wagon sypialny w pociągu o handlowej nazwie Nightjet. Renesans nocnych połączeń przeprowadzony przez ÖBB wypadł pomyślnie, bo zakup biletu na dwa miesiące przed podróżą nie jest łatwy, tak szybko się wyprzedają. Miałem jednak szczęście i przesunąwszy wyjazd o 1 dzień dojechałem do słynnej stacji Santa Lucia wyspany, najedzony i z całym dniem przed sobą. Nazajutrz do Werony dotarłem składem ETR700, a potem Pendolino przez Florencję i pociągami regionalnymi przez Viareggio udało się dojechać do La Spezii. Po wizycie w miejscowościach skupionych w Cinque Terre ponownie – po 12 latach przerwy – zawitałem w Genui, dokąd zabrało mnie „stare” Pendolino kategorii Frecciabianca. Przez resztę urlopu poruszałem się osobówkami i pociągami przyspieszonymi, z wyjątkiem trasy La Spezia - Piza, którą pokonałem składem InterCity. Powrót z Rzymu do kraju zapewnił mi już niestety samolot.
Stacja Břeclav, Republika Czeska, tuż przy granicy z Austrią. W perony wjeżdża austriacki piętrowy push-pull w aktualnym malowaniu dla kategorii Cityjet, która powoli wypiera handlową nazwę City Shuttle.
Wien Hauptbahnhof, główny dworzec kolejowy stolicy Austrii otwarty w roku 2014. W perony wjeżdża Talent ÖBB w malowaniu Cityjet.
Węgierska jednostka elektryczna serii 425 szykuje się do opuszczenia torów stacji Wien Hbf po ukończeniu biegu.
Vectron w malowaniu EP Cargo przejmuje obsługę pociągu RegioJet z Pragi do Budapesztu, który na stacji Wien Hbf zmienia kierunek jazdy.
RegioJet do Pragi z elektrowozem 386 202 szykuje się do odjazdu z Wiednia. Lokomotywa przyprowadziła do Wiednia pociąg relacji Praga-Budapeszt, po czym podpięła się do drugiego RegioJeta bez zmiany toru.
Pociąg zmiennokierunkowy zestawiony z lokomotywy spalinowej, wagonów słowackich i austriackich, obsługujący połączenia z Bratysławą, szykuje się do odjazdu z głównej stacji w Wiedniu.
Czeski wagon klasy economy do połączeń Railjet w malowaniu narodowego przewoźnika České Dráhy.
Stacja Venezia Santa Lucia o poranku. Przy jednym z peronów na godzinę odjazdu czeka piętrowa jednostka serii ETR521 nazwana przez włoskiego przewoźnika Rock i wyprodukowana przez firmę Hitachi Rail, obecnego właściciela dawnych zakładów AnsaldoBreda. Ogromne zamówienie na 300 tego typu składów zaczęło być realizowane w 2019 r.
Do stacji końcowej w Wenecji dotarł Nightjet z Wiednia (z grupą wagonów z Monachium) z austriackim elektrowozem serii 1216 na czele. Podróż na stacji Wien Hbf rozpoczął o 21:27 by zameldować się na miejscu punktualnie o 8:34. Długi czas przejazdu wynika m.in. z planowych postojów o długości dochodzącej do blisko 1,5 godziny.
Starszy skład regionalny w postaci pociągu zmiennokierunkowego Vivalto w aktualnym malowaniu Trenitalii z elektrowozem znajomej serii E464 na popychu.
Główny pawilon dworca Venezia Santa Lucia ukończono w 1952 roku. Renowację połączoną z przywróceniem detali architektonicznych przeprowadzono ostatnio w latach 2009-2012.
Okręt flagowy Trenitalii – Freciarossa 1000, czyli seria ETR400. Za projekt odpowiadał Bombardier, za produkcję AnsaldoBreda i Alstom, a za wygląd Bertone i tak powstał najmocniejszy pociąg w historii Włoch, dopuszczony do prędkości aż 360 km/h. W normalnej eksploatacji nie przekracza jednak 300 – maksymalnej prędkości obowiązującej na włoskiej sieci kolejowej.
Piętrus Hitachi Rock podczas postoju na stacji Venezia Mestre.
Kolejny nowy (2019) pojazd na włoskich torach – elektryczny zespół trakcyjny o handlowej nazwie Alstom Pop.
Pociąg dużych prędkości o chyba najbardziej pogmatwanej historii wszechczasów. W dużym skrócie: składy Fyra zamówiły w 2004 r. Koleje Holenderskie (wraz z belgijskimi), wyprodukowane zostały przez zakłady AnsaldoBreda i krótko po dostarczeniu... zostały zwrócone producentowi z powodu zupełnie szokujących usterek. We Włoszech przeszły długotrwałą przebudowę i od 2019 r. wożą włoskich pasażerów jako kategoria Frecciargento (choć czerwone malowanie sugeruje pociąg Freciarossa).
Wysłużony wagon motorowy w malowaniu przewoźnika Sistemi Territoriali oczekuje na zatrudnienie na stacji Verona Porta Nuova.
Kolejne wcielenie piętrowej jednostki ETR521 – tu w malowaniu firmy Trenord.
Spalinowa jednostka Stadlera w malowaniu Sistemi Territoriali na bocznym torze stacji Verona Porta Nuova.
Konkurencja na stacji Firenze Santa Maria Novella – zmiennokierunkowy Vivalto obok prywatnego pociągu AGV przewoźnika Italo.
10-wagonowy pociąg regionalny zestawiony z dwóch jednostek Alstom Jazz (w eksploatacji od 2014 r.) wjeżdża na stację Viareggio.
Modernistyczny gmach dworca Viareggio z 1936 r. w całej okazałości.
Narodowe Muzeum Transportu w La Spezii, wnętrze wyremontowanego historycznego wagonu 2 klasy.
2-osiowa lokomotywa spalinowa o napędzie wiązanym Deutz 55438.
Jeden z zabytków trakcji parowej Narodowego Muzeum Transportu – tendrzak serii 940. Parowóz zbudowano w Reggio Emilia w 1922 r. W sumie powstało 50 maszyn tego typu. Dzięki odpowiedniemu rozkładowi masy 940-tki mogły osiągać maksymalną prędkość 65 km/h zarówno podczas jazdy kotłem naprzód jak i do tyłu.
Historyczny wagon pocztowy Kolei Włoskich na terenie Narodowego Muzeum Transportu w La Spezii.
Elektrowóz serii E.626 tymczasowo ze zdemontowanymi pantografami. 5 maszyn tego typu pracowało w Warszawie od września 1943 r. Rok później E.626.016 wróciła przez Niemcy do Włoch, a pozostałe trafiły do Czechosłowacji, gdzie po przebudowie na napięcie 1,5 kV pracowały do 1962 r. Na Kolejach Włoskich elektrowozy E.626 wycofano dopiero w 1999 r.
E.626.089 w Narodowym Muzeum Transportu w La Spezii. Seria ta była produkowana w latach 1927-1939 w liczbie aż 448 egzemplarzy.
Lokomotywa manewrowa z przekładnią hydrauliczną serii 214. Maszyny tego typu produkowano (z licznymi modyfikacjami) w latach 1964-1986.
3-osiowa lokomotywa manewrowa w Narodowym Muzeum Transportu w La Spezii.
Jeden z torów na terenie grupy zajmowanej przez muzeum jest wciąż używany do odstawiania pociągów regionalnych będących w normalnej eksploatacji. I tak między zabytki wjechał Alstom Pop.
Hitachi Rock przejeżdża przez Monterosso al Mare, jedną z miejscowości należących do tzw. Cinque Terre (dosł. pięciu wiosek). To popularne miejsca wypoczynku wśród Włochów i turystów, a z racji ekstremalnie trudnego terenu najbardziej popularnym środkiem transportu jest tam kolej. Spektakularnie położoną linią przebiegającą tunelami i urwiskami kursują pociągi wszystkich kategorii od krótkich regionalnych przez IC po Pendolino oferując imponującą częstotliwość połączeń, charakterystyczną raczej dla komunikacji miejskiej.
Przystanek osobowy Vernazza. W tunelu znika zmiennokierunkowy skład Vivalto pchany elektrowozem serii E464 w kierunku La Spezii.
Cinque Terre, przystanek osobowy Manarola, skład regionalny z E464 i bezkresne Morze Liguryjskie.
Piętrus Hitachi Rock widziany wcześniej w Monterosso tu w Manaroli.
Stacja La Spezia Centrale i szykujący się do odjazdu Hitachi Rock.
Elektryczny zespół trakcyjny ALe642 w malowaniu znanym jako „XMPR”. Jednostki tego typu dostarczano Trenitalii od roku 1991, a malowanie opracowano w 1995. Pierwotnie pociągi te były srebrno-pomarańczowo-czerwone przez co wyglądały zupełnie jak dzisiejszy tabor Polregio. W odróżnieniu od najpopularniejszych polskich jednostek, ALe642 mają skrajne wagony silnikowe i prędkość maksymalną 140 km/h.
InterCity z Mediolanu do Grosseto z elektrowozem E414 (oryginalną głowicą napędową od ETR500) zatrzymuje się na stacji La Spezia Centrale. Pociągi w takim zestawieniu rozwijają do 200 km/h.
Stację Genova Brignole opuszcza stare Pendolino jako Frecciabianca relacji Roma Termini - Torino Porta Nuova odbijając się w składzie Alstom Pop.
Genova Brignole to stacja, która umożliwia przesiadkę z kolei m.in. na jedyną linię metra w Genui i jest obecnie dla tego metra stacją końcową. 4-wagonowy pociąg metra kończy kurs z Brin.
Zabytkowy wagonik elektrycznej kolejki zębatej Principe-Granarolo w Genui. Linia o nietypowym prześwicie 1200 mm i długości 1,14 km została otwarta w 1901 r. i obsługiwana jest do dziś przez oryginalny tabor (wielokrotnie modernizowany).
Stacja Genova Piazza Principe w całej okazałości. Widoczny zmiennokierunkowy skład z wagonem sterowniczym w malowaniu XMPR.
Wagon nB do ruchu regionalnego przystosowany do prędkości 160 km/h. Uwagę zwracają oznaczenia na drzwiach; w pandemii koronawirusa we włoskich pociągach wprowadzono ruch jednokierunkowy i tak jeden przedsionek służy do wsiadania, drugi do wysiadania. To oczywiście teoria, do której podróżni stosują się dość luźno, a czasami wcale.
Budynek dworca w Sestri Levante, nadmorskiej miejscowości zamieszkałej przez 17,5 tys. mieszkańców. Kolej z Genui dotarła do Sestri Levante w 1870 roku, w 1874 linia została przedłużona do La Spezii, w 1924 r. wzniesiono obecny dworzec, a w 1926 r. stację zelektryfikowano.
Hitachi Rock od środka – wnętrze górnego pokładu skrajnego wagonu. W odróżnieniu od wagonów środkowych, ten pokład jest nieprzechodni i kończy się rzędem 5 foteli umieszczonych obok siebie.
Muzeum Centrale Montemartini posiada w swoich zbiorach pierwszy w historii pociąg papieski należący do papieża Piusa IX (pontyfikat 1846-1878). Jeden z trzech zachowanych wagonów służył jako balkon do błogosławieństw papieskich.
Prywatny wagon papieża Piusa IX zawierał salę tronową i przedział mieszkalny. Wraz z wagonem-balkonem stanowił nierozłączny duet, a całość wyprodukowała firma Delettrez z Paryża w 1858 r.
Wśród przeróżnych środków transportu szynowego w Rzymie jednym z najciekawszych jest wąskotorowa kolej do Giardinetti. Sieć tego typu kolejek o prześwicie 950 mm ze stacją końcową tuż przy rzymskim dworcu Termini liczyła niegdyś aż 137 km, ale zaczęła być ograniczana na rzecz innych środków transportu już w latach 30-tych XX wieku. Dziś istnieje zaledwie 9 km, ale pociągi kursują na dystansie ok. 6 – resztę w dużej mierze zastąpiła trzecia linia metra.
Pociąg z Rzymu (Termini) Laziali do Centocelle podczas postoju na przystanku i węźle przesiadkowym Porta Maggiore urządzonym dosłownie pod starożytną bramą miejską. Widoczny tabor to wagony z 1926 r. zmodernizowane w latach 1958-1962.